Laatste zomermaaksels

Het is al dagen aan het regenen, maar vandaag is een onverwacht mooie dag. Perfecte timing dus om mijn laatste zomermaaksels er nog even tussen te proppen. Dan valt het niet al te erg op, zo’n zomeroutfit terwijl de bomen al bijna kaal zijn, hehehe.

Over slecht weer gesproken: de bruiloft waarvoor ik deze outfit maakte was half augustus en viel letterlijk in het water. Met bakken echt. Verschrikkelijk. Maar de feestvreugde was er niet minder om hoor! Het was een fantastische dag. Maar dat vertel ik zometeen wel. Eerst de rok!

Ik maakte al eerder een maxirok met dit patroon (hier geblogd), en werd zo verliefd dat ik er meteen nog een wilde. Het patroon is de Gabriola van Sewaholic. En zoals ik in mijn andere maxirok-blog al schreef: als je de lijntekening ziet, word je er niet direct enthousiast van. Maar echt, als je m aanhebt, wil je niet anders meer!

De stof is een mysterieus mengsel tussen linnen en polyester. Ik zette per ongeluk mijn strijkijzer te heet toen ik een van de voorpanden wilde persen en het smolt zo weg. Ja, shit happens. Gelukkig had ik genoeg stof. Er is een metallic draad meegeweven, die voor de glans zorgt.

Ik vond de stof op de lapjesmarkt in Utrecht (aan het begin van de zomer), en was er meteen helemaal weg van. Toevallig was ik daar met de bruid om stof uit te zoeken voor de jurkjes van de meisjes. (Want ja! Ze mochten bloemenmeisje zijn! Ook daarover later meer). Bottomline: de bruid keurde het stofje goed. Check!

Het topje maakte ik ook zelf. Een stofje kocht ik op vakantie in Zeeland in een klein hobbywinkeltje met heel weinig keus. Maar… ze hadden dit en het paste perfect bij de koraalkleurige stof van de rok. Het is niet een stofje dat ik normaliter uit het rek zou pakken (het is niet mijn kleur – te veel wit, en ook teveel panter), maar ik ben er achteraf toch erg blij mee. De bloemen maken alles goed. Bij het knippen van de stof heb ik er wel op gelet dat de donkerdere gedeeltes bij mijn gezicht kwamen. Dan kan ik het nog net hebben qua kleur. Zeker met een zongebruind huidje.

***

En dan nu de bruiloft. Ik maakte dus twee jurkjes voor de meiden, met dit patroon. Ik vond het  via Pinterest (check mijn borden!), en toen bleek dit patronenmerk gewoon in Utrecht gevestigd te zijn. Hoe leuk is dat! Ik verlengde de rok zodat deze tot de enkeltjes kwam en voegde uiteraard wat lagen tule toe.

De foto’s hieronder zijn gemaakt door Ralf Czogallik van Eppel Fotografie. Op zijn blog (hier) is een leuke sfeerimpressie van Timo & Rio’s bruiloft te zien. Voor de nieuwsgierigen onder ons: zeker even kijken! Ze heeft ook zoooo’n mooie jurk!

Van tevoren had ik natuurlijk zo’n heel romantisch beeld in mijn hoofd van hoe mijn kinderen keurig hand in hand naar voren zouden schrijen (ja echt) over het gangpad. Als kleine dametjes, zonder kuren. Maar het leven is geen sprookje mensen. De keurig ingevlochten haren waren bij aankomst al ontrafeld. Want bij een bloemenkrans hoort los haar. OK?
En zo waren er nog wat meer momenten waarop ik even moest downtunen naar de werkelijkheid. Maar toen dat eenmaal gedaan was, heb ik zo erg genoten! Echt mensen, ik heb de hele dag met hartjes in mijn ogen rondgelopen!

Onderweg naar de bruid… 

Wachten…

Nog langer wachten…
Bijna nu!

Eindelijk waren ze aan de beurt!

Het was zo’n hartverwarmend moment (voor mij dan…). Ik zat op de derde rij, en zodra ze me zagen kwamen ze naar mij toe gelopen. Majli wilde bij me blijven staan, terwijl Isja verder naar voren wilde lopen en haar meetrok. Majli greep zich echter stevig vast aan de stoel (die ging echt niet mee!), en om te voorkomen dat ze gevierendeeld werd stuurde ik Isja maar alleen verder naar voren. Ja, ik zei het toch? Het gaat niet zoals in de film.

Nog zoiets: de kleine mevrouw moest en zou haar Teva’s aan.
Downtunen, Rachel. Geniet!
(Het was wel na de ceremonie gelukkig, hehehe! )

***

Ik denk graag van mezelf dat ik een relaxte moeder ben, maar toch ontkom ik er niet aan bepaalde verwachtingen te hebben van mijn kinderen – of van bepaalde situaties. Ik ben me er vaak niet eens bewust van. Pas op het moment dat er ineens niet aan die verwachtingen voldaan wordt, voel ik een bepaalde onrust vanbinnen en heb ik een half uur nodig om a) erachter te komen wat er bij me speelt en b) die verwachtingen bij te stellen (jaja okee, overboord kieperen) en te genieten van het moment.
Herkenbaar? Tips? Iemand?